Projecten

Lopende projecten

De krotbewoonsters die de moed erin proberen te houden

Oma Lamara (70) heeft een operatie nodig. Haar dochter Rusudan haalt plastic tassen met lege medicijnpotjes tevoorschijn en laat zien wat ze allemaal aan medicijnen slikt: ‘Ze neemt zes verschillende pillen per dag.’ Voorheen was Rusudan dokter in een ziekenhuis in Tbilisi, maar na haar scheiding raakte ze overspannen en verloor haar baan. Haar hoop is gevestigd op dochter Khatia (9), die op school goede cijfers haalt en nu schriften nodig heeft. Zelf is Rusudan nerveus. Ze loopt heen en weer, op zoek naar officiële documenten om aan te tonen hoe slecht het is gesteld met haar gezondheid. ‘De familie slaapt slecht’, zegt ze. ‘Want we zijn bang voor het instorten van ons huis.’ En dat is niet overdreven. De woning lekt op veel plaatsen. De meeste meubels zijn afgedekt met papier. Als het regent, verzamelt het water zich op het dak, in de muren en onder de vloer. De vochtigheid is te ruiken en verergert de pijn in de botten van Lamara. Als het zonnig is, dwarrelt er gruis naar beneden. Het cementen plafond is zichtbaar aan het verpulveren. Tijdens de laatste aardbeving in 2004 is het huis beschadigd, en kreeg oma een stuk cement op haar voet. De muren en plafonds zijn kapot, staan scheef en worden poreus door het water in de kieren.

Met z’n drieën leven ze al sinds 1992 in de woning. Daarvoor woonden ze bij een familielid. Nadat die overleed kwamen ze in dit krot terecht. Oma Lamara heeft last van osteoporose, een harde plek in haar nek, ontstaan door gebrek aan jodium en borstkanker. ‘Ik heb meer vitamines nodig dan ik krijg’, zegt ze. Haar dochter kreeg in 1986 kanker. Voorheen werden Georgiërs geopereerd in ziekenhuizen in Moskou, maar dat is nu niet meer. De familie is aangewezen op de lokale gezondheidszorg.

Het pensioen van Lamara is 28 lari (14 euro) per maand en dan krijgen ze nog een paar tientjes via een speciaal fonds, opgericht voor kwetsbare families. Water is gelukkig gratis en ze hebben gas. Daar betalen ze echter niet voor en daarom is de toevoer niet constant. De vrouwen verwarmen zich met een houtvuur en ‘s winters slapen ze in een kleinere kamer waar het warmer blijft en het minder tocht. ‘We eten soms soep en brood van de lokale kerk en maar zelden vlees’, zegt Rusudan. ‘Eigenlijk hebben we melk en vlees nodig om gezond te blijven. We hebben een vijgenboom op het erf maar verder eten we maar weinig vers fruit.’

Lamara’s man stierf na een auto-ongeluk toen hun dochter zeven maanden was. Ze heeft Rusadan alleen opgevoed. Nu voedt Rusudan ook haar dochter Khatia alleen op. ‘Sinds de val van het regime is er weinig verbeterd’, vertelt Lamara. ‘De beloften zijn niet waargemaakt.’ Rusudan: ‘Arme mensen zoals wij, die weinig bijdragen aan de economische ontwikkeling, gaan het pas beter krijgen als de economie weer gaat lopen.’ In de jaren tachtig was gezondheidszorg gratis. De vrouwen waren gezond en hadden werk. Lamara verdiende extra door over te werken. Ze wisten niet wat honger was. Toen in de jaren negentig het systeem instortte ging het mis. Rusudan: ‘Ons spaargeld verdampte door de hoge inflatie en de kosten bleven maar stijgen.’ Lamara: ‘Onze situatie is tamelijk uitzichtloos, maar voor Khatia houden we de moed erin.’

Wil je Lamara, Rusudan en Khatia rechtstreeks helpen? Doneer dan geld aan de Stichting Vrienden van Georgië, bankrekening 3942.94.920, SVVG, Amsterdam.

De bedelaarster van 86 zonder vooruitzichten

Clara Korvchenko (86) is één van de oma’s die sinds kort door de SVVG ondersteund wordt. Dankzij donaties in Nederland is het mogelijk haar bestaan iets menswaardiger te maken. We troffen haar aan onder een viaduct in een buitenwijk van Tbilisi, ineengedoken op een krukje, het hoofd gebogen en de handen opengevouwen in haar schoot. Als we naar haar huis willen gaan blijkt dat de winkelierster van de zaak waar ze naast zit niet op haar krukje wil passen. ‘Een bedelaarster is niet goed voor mijn klandizie’, zegt ze in het Russisch. Ze is Clara duidelijk liever kwijt dan rijk. Naast het simpele krukje staan een stok en een tas met boodschappen. Die kreeg Clara van een paar vrouwen die haar soms wat eten brengen. Ze strompelt, hijgt zwaar en leunt op haar stok. Het is maar 500 meter en drie trappen naar haar huis. Maar het kost haar bijna een uur. Ze vertelt dat ze ‘dood wil en ziek is en dat er niemand is die voor kan zorgen’.

Clara is Poolse van origine. Haar dochter kan niet voor haar zorgen. Waarom dat is kan ze niet goed duidelijk maken. Duidelijk is wel dat ook haar dochter in de problemen zit. Het kind van haar dochter, haar enige kleinkind, is ooit op zijn hoofd gevallen en zit nu in een psychiatrische inrichting. Clara: ‘Ik denk dat mijn dochter geen geld heeft om me te helpen.’

Haar huis is erg verwaarloosd en een schoonmaakbeurt zou al wonderen doen. In de woonkamer stinkt het enorm. Een oude kater loopt te miauwen, een kattenbak is ver te zoeken. De verf bladdert van het plafond en het beddengoed is al tijden niet verschoond. De vloer is misschien al jaren niet meer geveegd. Clara heeft al lang niet meer de fysieke kracht om haar huisje te schoon te houden.

De meeste bejaarden in Georgië hebben geen bankrekening. Alles gaat er dus met contant geld. Maar in het geval van Clara is het niet verstandig haar contant geld te geven. De kans dat zij tijdens het wisselen wordt bestolen is veel te groot. Daarom brengt een vrijwilliger van SVVG haar nu enkele keren per maand voedsel: rijst, suiker, vlees, fruit en aardappelen.

Vijf jaar geleden werkte Clara nog in de bediening bij een theater. Daarvoor had ze een goed leven als kokkin in een kindercrèche. Nu is ze er slecht aan toe en heeft ze bijna geen inkomen Eigenlijk hoort ze thuis in een bejaardentehuis, waar ze tot rust kan komen. De sloffen die ze draagt zijn versleten. Een plek in een bejaardentehuis kost ongeveer 80 lari ( bijna 40 euro) per maand en dat is niet op te brengen voor een alleenstaande. Bovendien is er maar een klein aantal bejaardenhuizen in Tbilisi. Dat Clara graag een eind wil maken aan haar uitzichtloze situatie is te begrijpen. Als we weggaan smeekt ze ons haar niet te vergeten zolang zij nog leeft. We zullen haar niet vergeten. En dankzij het project ‘Adopt a Granny’ zijn we ook in staat om haar te helpen. Op de terugweg naar het centrum van Tbilisi zijn we heel stiL…

Wil je mensen als Clara rechtstreeks helpen? Dat kan voor € 30,= per maand. Het is ook mogelijk om een lagere bijdrage in het fonds te doneren. Wij bundelen de bedragen dan en kunnen ouderen helpen. Vul het inschrijfformulier in en help. [link naar inschrijfformulier Adopteer een Oma]

Stichting Vrienden van Georgië, bankrekening 3942.94.920, SVVG, Amsterdam.

Comments are closed.