Geef Dito en Giviko weer toekomst!
Na de oorlog zijn veel mensen in de conflictregio en vooral in het stadje Gori gewond geraakt of in het ergste geval gestorven. Honderden levens zijn verwoest en heel wat mensen –jong en oud- bleven zonder hun naasten achter. Twee verhalen -uit de vele- van twee jongens die zonder hun ouders en in meerdere opzichten gewond verder moeten.
Dito (7)
Dito was een jaar geleden een hele pientere, vrolijke jongen die met zijn essaysdigital.com vader en moeder in Gori leefde. Hij was een leuk jochie en zijn ouders verwenden hem maar wat graag. 2008 moest voor hen een prachtig jaar worden omdat Dito’s moeder zwanger was. Binnen een paar maanden zou hij een zusje of een broertje krijgen. Maar het lot besliste anders…
Toen de bombardementen begonnen, viel er een projectiel op het appartementencomplex van de familie en brak er een hevige brand uit. De ijzeren voordeur zat psychology essay klem en de vader van Dito bracht eerst hem via een gasleidingpijp naar beneden om daarna zijn vrouw te helpen. Toen zij naar beneden gingen viel er weer een bom die Dito’s vader op slag doodde. De jongen raakte gewond en zijn moeder kwam in de brand om. Dito werd naar het ziekenhuis gebracht. Zijn fysieke wonden waren snel genezen, maar de jongen is mentaal waarschijnlijk voor altijd veranderd. Hij is minder vrolijk en bang voor alles wat lawaai maakt. Nog steeds hoopt hij dat zijn ouders terugkomen. Op dit moment zorgen zijn grootouders voor hem, de enige familieleden die hij nog heeft.
Giviko (13)
Giviko woonde met zijn moeder en oma (70) in het naast Dito’s familie gelegen appartementencomplex. Zodra de bombardementen begonnen, renden zijn moeder en hij naar buiten. Oma probeerde de deur nog op slot te doen om daarna ook naar buiten te gaan, weg van de onheilsplek. Dat moment van aarzeling redde haar leven… Giviko en zijn moeder renden via een binnenplaats naar de straat cialis generique en toen viel de bom. Het projectiel doodde de vader van Dito (de andere jongen). Toen Giviko’s moeder het gesuis van het moordwapen hoorde, liet zij haar zoon op de grond vallen en ging over hem heen liggen. Zij werd in haar hoofd getroffen en was op slag dood. Giviko raakte ernstig gewond aan zijn been. Twee soldaten brachten hem naar het ziekenhuis waar de artsen het been wilde amputeren. Gelukkig was zijn oma daar op tegen en nam een arts uit de Tbilisi het initiatief om hem direct naar het ziekenhuis in de hoofdstad te brengen. Daar werd Giviko geopereerd: de ingreep duurde méér dan zeven uur. Zijn been werd gered, maar hij kon het niet meer bewegen en dus niet meer lopen. Een Georgiër die in het ziekenhuis van München werkt heeft hem vervolgens samen met zijn collega’s voor behandeling naar Duitsland laten komen. Daar werd Giviko opnieuw geopereerd en hij kan zijn been nu weer goed gebruiken. Inmiddels is hij alleen met zijn oma en probeert hij weer iets van zijn leven te maken. Maar hij is ontzettend bang om straks helemaal alleen te komen staan, omdat zijn oma oud en ziek is. Ze heeft veel last van hoge bloeddruk. Soms slaapt Giviko s’nachts niet, omdat hij bang is dat er iets met zijn grootmoeder gebeurt. Hij luistert dan stilletjes hoe zij adem haalt en of alles wel goed met haar is. De twee zijn ontzettend close geworden en slapen in één kamer naast elkaar.
Help!
Op dit moment hebben we echter nog maar geld tot en met augustus… Terwijl deze twee zo dringend blijvende steun nodig hebben…
Stichting Vrienden van Georgië: bankrekeningnummer 3942.94.920, A’dam.
Bedankt voor de computers
Opnieuw hebben wij met succes een computer project ten behoeve van schoolkinderen aangepakt. Dit keer hebben we een aantal maanden geleden van Rabobank Zaanstreek een 25 tal computers gekregen. Deze computers zijn inmiddels al weer per container aangekomen in de haven van Poti in Georgië. Samen met onze Georgische vriend Koba Khabazi, een parlementslid van Georgië, hebben we deze computers naar de Qobuleti regio gebracht. Hier zijn deze computers ter beschikking gesteld aan de beste leerlingen van deze regioscholen die uit een sociaal zwakker milieu komen.
Hieronder hebben wij de tekst van de brief, die speciaal in het Nederlands is geschreven, opgenomen. Hiermee wilden onze Georgische vrienden vooral Rabobank Zaanstad hartelijk danken maar natuurlijk ook de Vrienden van SVVG in Nederland.
Laboratorium
Onze stichting gaat verder en doet alles wat belangrijk is voor de gewone mensen in Georgië.
Georgië heeft als land te kampen met grote sociale en economische uitdagingen. Op dit terrein is er veel steun in allerlei projecten en initiatieven van de Georgische regering en de internationale gemeenschap. Georgië is echter ook een land, komende vanuit het Sovjet tijdperk, dat op cultureel en maatschappelijk gebied grote ontwikkelingen doormaakt. Doordat deze ontwikkelingen nog achter lopen bij de ons zo bekende Westerse wereld en trends heeft dit ook nog sterk zijn weerslag op andere gebieden. Zo zie je dat sectoren als geestelijke gezondheidszorg en oncologie onderbelicht zijn en te lijden hebben onder een taboe. Zo worden bijvoorbeeld oncologische ziekenhuizen en opvangcentra voor geestelijk gehandicapten vaak gebouwd ‘letterlijk’ ver van alles en iedereen. Men ervaart het hebben van kanker als het einde van het leven en zoals ook tientallen jaren terug in de Westerse omgeving is er weinig openheid over zaken.
Een schrijnende tegenstelling met hoe het gaat in Georgië.
In Georgië waren in de Sovjet tijd vele wereldberoemde oncologische professionals actief in deze sector die tijdens het bestaan van de Sovjet Unie goed ontwikkeld was. Vandaag zijn er vele (jonge) professionals die zich verder willen specialiseren op dit terrein en bepaalde vooruitgang hebben geboekt, maar door het gebrek aan (financiële) middelen wordt er heel veel niet uitgevoerd. Er gaan nog steeds veel te veel mensen dood omdat er geen of niet genoeg mogelijkheden zijn om tijdig een juiste diagnose te stellen en daarmee de juiste behandelingen te kunnen krijgen. Op dit moment probeert een aantal jonge professionals, met een professor onder hen, een laboratorium op te richten om de testen die nodig zijn voor een goede diagnose in een vroeg stadium te kunnen uitvoeren en daarmee een gerichtere behandeling te kunnen toepassen. Hierbij gaat het vooral om testen van de chemosensativity die doktoren helpt om de patiënten een gerichtere behandeling te kunnen geven waarmee hun kans op genezing flink wordt vergroot. Deze testen zijn op dit moment alleen mogelijk in het buitenland en uiterst kostbaar. Hier kan nu alleen een kleine groep zeer welgestelde burgers gebruik van maken en de rest van de bevolking heeft geen mogelijkheid hiertoe.
Daarom zijn we op zoek gegaan naar fondsen om dit laboratorium op te richten. Het grootste deel van het budget voor de aanschaf van apparatuur is al gevonden. Dit is mogelijk geworden door de steun van UNESCO in Parijs. Het restbedrag van 20.000 euro heeft onze stichting voor dit project van onze betrouwbare en bijzondere partner Cordaid ontvangen. Dit geld hebben we nodig voor het opknappen van een ruimte en aanschaf van materiaal en kantoorinventaris. Er is een ruimte beschikbaar en er zijn professionals (artsen) geïnteresseerd om hieraan hun bijdrage te leveren en actief te participeren. Deze professionals hebben veelal gestudeerd aan Westerse universiteiten.
Alles is rond en we zullen het laboratorium binnenkort opstarten.
Vrouwenproject weer succesvol
Het vrouwenproject waarbij de SVVG werkloze en gevluchte vrouwen alsmede alleenstaande moeders en vrouwen uit etnische minderheden traint en een jaar lang begeleidt bij het opzetten van een eigen bedrijf, is alweer een groot succes. Dit door Cordaid gesteunde project ging een aantal maanden geleden van start. overgrote meerderheid van de aldus opgeleide vrouwen schreef een ondernemersplan en daarvan begint bijna 50% binnenkort een onderneming. Een hele hoge score voor dit soort projecten. Voorlopig dit is de laatste training maar we gaan op zoek naar nieuwe sponsors. We hopen dat dit binnenkort zal lukken.