Margarita Rerich-Henning (70) durft het tuinhek niet te openen als wij onverwacht op bezoek komen. Ze loopt blootvoets. In Tbilisi heet ze de ‘cactuslady’. Als we haar grote kas binnengaan, klaagt ze over de lange, verschrikkelijk warme zomer die zo slecht was voor haar planten. ‘Je kon bijna niet ademen in de kas’, zegt Margarita. ‘Voor mezelf niet erg, maar wel voor de cactusbloemen. Die bezweken onder de hitte.’ Ze is een expert op het gebied van medicinale werking van de essays-buy.com prikkende planten. Het cactusvrouwtje spreekt Russisch, de taal van haar moeder, en af en toe Duits, haar vaders landstaal.
Margarita woont al bijna haar hele leven in het ouderlijk huis, boven op een heuvel, met uitzicht over de stad. Haar vader was een veelgevraagd architect die een aantal kolossale gebouwen in het centrum van Tbilisi ontwierp. Hij trouwde en Margarita werd het enige kind. Veel gebouwen werden volgens de stijl van https://essaysbuy.net/essay-writing-service ‘Berlijn’ ontworpen, zoals School 1 en het parlementsgebouw. Margarita’s vader kocht hun huis in 1914. ‘Mijn ouders waren gek op de tuin vol bomen en bloemen. Ze schilderden ook allebei’, vertelt ze. ‘Mijn moeder en ik hebben zelf leren schilderen omdat vader te druk was met onderwijzen.’
Margarita heeft een bijzondere geschiedenis. Haar familie werd in 1941 door de KGB, de Russische veiligheidsdienst, bezocht en verbannen naar Siberië. Ze mochten alleen de allernoodzakelijkste spullen meenemen. De reis was lang en leidde uiteindelijk naar het zuiden van Kazakstan. Ze werkten er op de velden, plukten en sneden groenten. Haar vader stierf vrij snel aan malaria en tuberculose. Medische verzorging was er in de werkkampen niet. Margarita ontmoette er haar latere echtgenoot, die toen pas dertien jaar was. Hij was zijn beide ouders onderweg kwijtgeraakt. Margarita en haar moeder overleefden het werkkamp en werden in 1956 gerehabiliteerd. Vijftien jaar later konden ze pas weer gaan en staan waar ze wilden! Met z’n drieën keerden ze terug naar Tbilisi. Pas zes jaar later konden ze de nodigde documenten bemachtigen om het huis op de heuvel terug te vorderen. In die tijd werden ze voor fascisten uitgescholden. Voor haar Russische buren, die ze haar leven lang al kent, is Margarita nog steeds bang. Op burenhulp hoeft ze niet te rekenen…
Het huis is heel klein. Het is niet meer dan een kamer, halletje en keukentje. In de woonkamer hangen de wanden vol schilderijen. Er staat ook een schildersezel. Naast de zorg voor haar cactussen heeft Margarita nog een andere bezigheid. Tenminste, dat zegt ze. De kwasten op haar palet zijn echter uitgedroogd en het lijkt alsof het doek op de ezel al jaren wacht op de volgende penseelstreek. ‘Ik heb geen enkel schilderij van Kazachstan gemaakt’, lacht ze. ‘Want dat was een waardeloos kaal oord met slangen. Daar hield ik niet van.’ Wel schilderde ze meerdere malen bloeiende cactussen en haar familieleden.
Het halletje hangt vol borden met speldjes. De kinderen spaarden die vroeger en droegen ze op hun schooluniformen. Bij het bord met speldjes van Lenin vertelt Margarita een ijzingwekkend verhaal. ‘Een leerlinge zonder speldje werd naar huis gestuurd om het te halen. Uiteindelijk werden haar ouders en grootouders in de gevangenis gegooid en gedood wegens ongehoorzaamheid van hun kind. Hoe dat meisje zich gevoeld moet hebben…’ Na weer een vraag van ons, informeert Margarita bezorgd of wij soms van de KGB zijn. Dat we alleen geïnteresseerd zijn in haar levensgeschiedenis is voor haar moeilijk te begrijpen.
De vorige keer dat de vrouwen van de Stichting SVVG langskwamen had Margarita ernstige kiespijn en moest ze naar de tandarts. Het geld dat zij van de Stichting kreeg kon zij daar goed voor gebruiken. Eigenlijk heeft ze een kunstgebit nodig, maar daar is de bijdrage niet hoog genoeg voor. Trouwens, een bril zou evenmin een overbodige luxe zijn, merkten we direct al bij binnenkomst. De verzorging van haar cactussen is soms belangrijker dan haar persoonlijke conditie. Haar blote voeten zien er vies uit, met lange kromme nagels. Aan de andere kant, zonder haar cactussen zou Margarita niet kunnen leven. Ze gebruikt de cactusmedicijnen ook zelf, bijvoorbeeld tegen botontkalking en als vitaminepreparaat.
‘Er waren ooit slechtere tijden,’zegt ze. Toen ik alleen op brood leefde.’ In haar kas is ze in haar element en druk in de weer met de planten. Vergeet ze de armoede even. Margarita is een interessante vrouw om mee te praten. In dat opzicht is er niet veel veranderd in de afgelopen tientallen jaren. Soms komen mensen de heuvel https://www.acheterviagrafr24.com/acheter-du-viagra/ opgewandeld om met haar te praten en naar de cactussen te kijken.
Wil je Margarita of een van de andere oma’s rechtstreeks helpen? Doneer dan geld aan de Stichting Vrienden van Georgië, bankrekening 3942.94.920, SVVG, Amsterdam. Wil je een oma adopteren? Mail ons dan: info@svvg.nl
Computers in gebruik genomen
De container met computer en andere hulpgoederen o.a. rolstoelen is veilig en wel aangekomen in de havenstad Poti. De mensen van de stichting SVVG in Georgië hebben de computers inmiddels verdeeld over een groot aantal scholen in Akhaltsikhee en Qobuleti regio’s en ook de universiteit kreeg een aantal computers. Bij iedere computer zit een contract dat het gebruik regelt en dit zorgt er ook voor dat de computers voor lessen op school gebruikt worden.
Alle computers zijn voor vertrek gecontroleerd en konden in Georgië direct in gebruik worden genomen.
Wij hebben ook rolstoelen aan een aantla mensen gegeven en onder wie aan een oma die dit hard nodig heeft. Deze foto spreekt voor zich. Bedankt hiervoor.
Financiële tegenvaller transport
De goederen en computers zouden dit keer gratis mee worden genomen in een transport van stadsbussen die aan Georgië waren verkocht. De spullen zijn door ons in het passagiersdeel van de bussen geladen en dat leek een prima en goedkope oplossing.
Helaas dacht de Duitse overheid daar anders over en zij stonden niet toe dat de bussen met daarin onze spullen over de Duitse wegen zouden rijden. Bussen zijn voor mensen en niet voor het transport van goederen, aldus de ambtenaar.
Daarom moesten we op het laatste moment een container huren en de goederen per schip naar Georgië vervoeren. Een tegenvaller op de begroting.
De extra kosten dier hierdoor ontstonden bedragen
€ 1.200,= en hiervoor hebben wij nog geen dekking kunnen vinden.
Een bijdrage voor deze kosten is dus extra welkom!
Wilt u helpen, doneer dan aan de Stichting Vrienden van Georgië, bankrekening 3942.94.920, SVVG, Amsterdam. Voor info mail ons: info@svvg.nl